Σας παρακαλώ, μη με ρωτάτε γιατί το παιδί μου έχει σύνδρομο Down

 

 

 

 

H Caroline Boudet είναι δημοσιογράφος και μητέρα της μικρής Λουίζ, 4 μηνών, η οποία πάσχει από σύνδρομο Down. H μητέρα συγκλόνισε το ίντερνετ όταν μοιράστηκε το παράπονό της στο Facebook.

«Σας παρακαλώ, όταν βλέπετε κάποιον σαν τη Λουίζ, μη ρωτάτε τη μητέρα της «πώς και δεν το εντοπίσατε στη διάρκεια της εγκυμοσύνης;». Είτε το είχε εντοπίσει, που σημαίνει ότι πήρε την απόφαση να συνεχίσει την εγκυμοσύνη της, είτε δεν το είχε εντοπίσει και η έκπληξη ήταν αρκετή ώστε να μη χρειάζεται να επανέλθει στο θέμα. Επιπλέον, κάθε μητέρα έχει την τρομερή συνήθεια να νιώθει ενοχές για σχεδόν τα πάντα, οπότε όσον αφορά το έξτρα χρωμόσωμα… Δεν χρειάζεται να σας πω», έγραψε και έλαβε κύμα μηνυμάτων. 36.000 άνθρωποι διάβασαν το μήνυμά της σε μια μέρα και έγινε θέμα στα μίντια όλου του πλανήτη.

«Αυτή είναι η κόρη μου Λουίζ. Είναι 4 μηνών, έχει δύο χέρια και δύο πόδια, έχει δύο ωραία μαγουλάκια και ένα παραπάνω χρωμόσωμα». Ετσι ξεκινάει το μήνυμα της δημοσιογράφου:

«Οταν συνέβη αυτή η ανταπόκριση του κόσμου, ένιωσα να με ξεπερνάει το θέμα. Για τον σύζυγό μου και για μένα, αυτή η πλευρά των social media είναι το πολύ θετικό κομμάτι του ίντερνετ. Ο ιστός επιτρέπει να εκφραστεί ένα τεράστιο κύμα αλληλεγγύης» δήλωσε η δημοσιογράφος στο Paris Match.

«Εγραψα αυτό το μήνυμα στο Facebook σαν κραυγή αλλά και σαν παράπονο. Δεν είχα θυμό, ήμουν και στενοχωρημένη. Είχα γυρίσει από ένα ιατρικό ραντεβού με τη Λουίζ και εκεί άκουσα να με ρωτάνε «μα, δεν το είδατε όταν ήσασταν έγκυος;». Δεν ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα, με πόνεσε όμως».
Αυτή η ερώτηση είναι κλασική. Καταλαβαίνω ότι όταν κάποιος λέει αυτές τις λέξεις δεν καταλαβαίνει πόσο πόνο προκαλεί. Δεν είναι κακία, είναι από αδεξιότητα. Οι άνθρωποι νομίζουν ότι υπάρχει ένα απόλυτα αξιόπιστο τεστ και ότι δεν υπάρχει σήμερα να έχεις παιδί με σύνδρομο Down χωρίς να το ξέρεις. Με πονάει γιατί κι εγώ έθεσα το ερώτημα στον εαυτό μου, σαν μητέρα. Πέρασα όλες τις εξετάσεις που γίνονται στις έγκυες γυναίκες. Οταν λοιπόν μου κάνουν αυτή την ερώτηση, είναι σαν να μου λένε «μα, πώς γίνεται κι αυτό το παιδί είναι εδώ;»».

«Τι έγινε όταν το έμαθες στην εγκυμοσύνη;», τη ρώτησε το περιοδικό.
«Είναι ένα τεράστιο σοκ. Αρχικά αναρωτιέσαι γιατί σου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν πίστευες ότι θα μπορούσε να σου συμβεί. Εχουμε την εντύπωση ότι ζούμε έναν υπερ-ελεγχόμενο κόσμο κι ο ουρανός πέφτει στο κεφάλι μας. Νιώθεις θυμό, αδικία για σένα και για το παιδί σου. Εγώ ένιωσα ενοχή. Ηταν μέσα στην κοιλιά μου και αναρωτήθηκα αν έφταιγα εγώ που είχε αυτό το πρόβλημα. Αποφάσισα όμως να το κρατήσω, τελεία», είπε η Boudet.

Τίποτα δεν σε προετοιμάζει για να δεχτείς αυτό το σοκ. Αποτελεί σοκ και για τον οικογενειακό περίγυρο. Τι να τους πεις; Το χειρότερο είναι η ενόχληση που αισθάνονται για την αναπηρία. Δεν ακούς λόγια όπως «τι ωραίο δώρο αυτό το παιδί», «είναι υπέροχο». Η κοινωνία μας δεν είναι τρυφερή με τη διαφορετικότητα. Πριν γεννηθεί η Λουίζ, ούτε εγώ η ίδια δεν ήμουν άνετη απέναντι στην αναπηρία. Σήμερα έχω διανύσει πάρα πολύ δρόμο. Μέσα σε 4 μήνες ξεπέρασα πολλά όρια, κι αυτό μπορεί να το κάνει και η κοινωνία γύρω μας».

πηγή: iefimerida.gr

 

 

Μητέρα !

 

 

 

Μ' Αγαπάς ; ...

 

 

 

Zion Isaiah Blick - Το παιδί που γεννήθηκε για 10 μέρες μόνο ! Συγκλονιστικό !

Συγκλονίζει η ιστορία του μικρού Zion που γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου και "έφυγε" δέκα μέρες μετά στις 21 Ιανουαρίου του 2014. Οι γονείς του, Josh και Robbyn Blick,  που ήξεραν ότι ο πέμπτος γιος τους θα γεννιόταν με γενετική ανωμαλία, αποφάσισαν να του δώσουν την ευκαιρία να παλέψει, για όσο αντέξει, παρότι ήξεραν πως θα πεθάνει αργά ή γρήγορα.

Ο ιερέας πατέρας και η μητέρα του, θέλησαν να μοιραστούν την ευλογία της ζωής του μικρού Zion, καταγράφοντας σε φωτογραφίες και βίντεο κάθε ημέρα της.


"Γλυκιέ μου Zion, είσαι το δώρο μου. Κάθε αναπνοή σου είναι για μένα μία εισπνοή από την τελειότητα της ομορφιάς του Θεού. Κάθε χτύπος της καρδιάς σου είναι μέτρο αγάπης".

"Άκουσες τη φωνή του μπαμπά σου και γύρισες προς το μέρος του. Φίλησα το μικροσκοπικό σου πρόσωπο ένα εκατομμύριο φορές και εύχομαι, να μπορούσα να το κάνω ακόμα τόσες", ακούγεται να λέει η 32χρονη Robbyn στο βίντεο.

 

Σε συνέντευξή τους στο Blaze, ο Joss και η Robbyn είπαν, πως έμαθαν για την γενετική ανωμαλία του Zion, γνωστή ως σύνδρομο Edwards, όταν η Robbyn συμπλήρωνε την 20ή εβδομάδα εγκυμοσύνης.

Η πάθησή του προκαλούσε πολλαπλή δυσλειτουργία σε μέρη του σώματός του, συμπεριλαμβανομένης της καρδιάς, των νεφρών και άλλων ζωτικών οργάνων.

Παρόλα αυτά, οι Blicks δεν είχαν καμία αμφιβολία, για το εάν έπρεπε να φέρουν τον γιο τους στον κόσμο και να του δώσουν την ευκαιρία να παλέψει.

"Η επιλογή μας ήταν και πάντα θα είναι η ζωή, γι' αυτό αποφασίσαμε να του δώσουμε μία ευκαιρία", είπε η Robbyn.

"Θελω να ξέρεις, ότι δεν χρειαζόταν να μεγαλώσεις και να γίνεις ψηλός και φωνακλάς, για να σε προσέξουμε. Δεν χρειαζόταν να γράψεις βιβλίο, για να μας τραβήξεις την προσοχή. Το έκανες έτσι κι αλλιώς".

 

 

Πηγή :  http://logia-tou-aera.blogspot.com/2014/02/10.html

 

 

Όνειρο γιου... 20ούς για ΕΚΤΡΩΣΗ «αδελφού» μετά από αυτόν... πριν 17 χρόνια!

«Μητέρα, απόψε είδα ένα όνειρο και δεν φεύγει από το μυαλό μου. Ήμουν στο σπίτι και μπήκε ένας νεαρός, 2-3 χρόνια μικρότερος μου, και μου είπε: Είμαστε αδέλφια. Αλλ' εμένα η μητέρα μας δεν με άφησε να είμαι μαζί σου σήμερα. Δεν με άφησε να παίξω ποτέ μαζί σας, να γελάσω και να κλάψω. Τότε εγώ του απάντησα ότι δεν έχω αδελφό. Μόνο μια αδελφή 2 χρόνια μεγαλύτερη. Αυτός όμως επέμενε και μου είπε να σε ρωτήσω τι έκανες κάποιο πρωινό του Μαρτίου και να σου πω ότι, όπως μεγαλώσαμε εμείς, θα μεγάλωνε κι αυτός».

Η μητέρα, όταν άκουσε αυτά, λιποθύμησε! Και, όταν συνήλθε, ομολόγησε στα παιδιά της τι είχε κάνει εκείνο το πρωινό...

Ότι δηλαδή, όταν έμεινε έγκυος στο 3ο «παιδί» τους, το συζήτησαν με τον άνδρα της, την αδελφή της και μια φίλη, όπως γίνεται συνήθως, και αποφάσισαν να μη γεννηθή αυτό το παιδί. Έτσι προχώρησαν στην έκτρωση του....

Συχνά, όταν το θυμόταν, μελαγχολούσε και έκλαιε για πολλά χρόνια, οπότε συνέβη το προηγούμενο όνειρο στο γιό της...

Είναι το μόνο θανάσιμο αμάρτημα, που και εξομολογούμενο με ταπείνωση και ειλικρίνεια, συγχωρείται ασφαλώς, αλλά ΔΕΝ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΑΙ. Παραμένουν και επανέρχονται οι τύψεις ισόβια! Και γίνεται αυτό, για να μην επαναλαμβάνεται, αλλά και διηγούμενο να προφυλάσσει και σωφρονίζει τους «αγνοούντας» και ολιγοπίστους.

(Τα ανωτέρω είναι από το περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ (Π.Ε.ΦΙΠ.) Αθηνών).

" Συγχώρεσέ με ... Σ΄ αγαπώ ! "

,,, ,,,

Μια πολύ γλυκιά κυρία, μου διηγήθηκε τα παρακάτω: -Τον άνδρα μου τον παντρεύτηκα με προξενιό. Όμως χωρίς να το ξέρω, εκείνος αγαπούσε και είχε χρόνια δεσμό με μια κοπέλα, που οι δικοί του δεν την ήθελαν, αλλά αυτός δεν έπαψε ποτέ να την αγαπά. Παντρευτήκαμε. Η μέρα του γάμου ήταν πολύ όμορφη.
Όμως οι όμορφες μέρες ήταν μόνο τρεις. Από την τέταρτη μέρα και επί δέκα επτά χρόνια η ζωή μου δίπλα του ήταν μια κόλαση. Όταν τον ρώτησα γιατί μου φερόταν τόσο άσχημα, μου αποκάλυψε πως αγαπούσε άλλη γυναίκα κι όχι εμένα. Έπεσα από τα σύννεφα!
-Τότε γιατί με παντρεύτηκες; -Γιατί με πίεσαν οι γονείς μου. Εκείνη, βλέπεις, δεν την ήθελαν. -Και εγώ τι φταίω να μου φέρεσαι έτσι; -Σήκω και φύγε, άμα δεν σου αρέσει. -Που να πάω; Ντρέπομαι τα αδέλφια μου και τον κόσμο. -Ε! Τότε κάτσε εδώ και βούλωστο. Αυτή ήταν η απάντησή του. Μαζί κοιμόμασταν, όταν τσακωνόταν με την άλλη. Ωστόσο έμεινα έγκυος! Μόλις του το είπα, έγινε θηρίο έτοιμο να με κατασπαράξει! Μου ζήτησε να το ρίξω. Εγώ όμως, δεν το κάνα. Για κανέναν και για τίποτε δεν θα σκότωνα το παιδί μου. Μ' αυτόν τον τρόπο γέννησα τρία κορίτσια. -Εργάζεστε; -Ναι! Έχω δικό μου κομμωτήριο. Ποτέ όμως οι πελάτισσές μου δεν με είδαν κλαμένη ή πικραμένη. Ούτε και τα παιδιά μου. Την πίκρα μου την έκρυβα βαθιά μες' στην ψυχή μου, τη μοιραζόμουν μόνο με τον Θεό. Ξέρεις τι σημαίνει να κοιμάσαι με τον άνδρα σου, όποτε τσακώνεται με τη φιλενάδα του; -Δεν το έχω ζήσει, όμως μπορώ να σε καταλάβω. Καλά, αυτή δεν βρήκε κάποιον να παντρευτεί, να κάνει οικογένεια; -Παντρεύτηκε, έχει και δύο παιδιά. Αλλά με τον άνδρα μου δεν χώρισαν ποτέ. -Ο άνδρας της δεν το έχει καταλάβει; -Δεν ξέρω. -Τα παιδιά σας δεν έχουν καταλάβει τίποτε; -Όχι! Πάντα τον δικαιολογούσα, τον κάλυπτα. Αλλά και ποτέ δεν μαλώσαμε. Γιατί ποτέ δεν τον ρώτησα ούτε πού ήταν ούτε γιατί άργησε ούτε αν ήταν με αυτήν. Τίποτα! Όποια ώρα κι αν ερχόταν, αν ήταν μπροστά τα παιδιά, του έλεγα: Καλώς τον Δημητράκη Και ετοίμαζα το τραπέζι για να φάει. -Πώς το άντεχες αυτό; -Δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έπρεπε να δώσω το καλό παράδειγμα στα παιδιά μου. Ήθελα να μάθουν την αξία του σεβασμού, την αξία της αγάπης, την αξία της υπομονής. -Και, δόξα τω Θεώ, εσύ διαθέτεις πολλή υπομονή. Εδώ χαμογέλασε. Συνέχισα: -Τα παιδιά σου, ποιος σου τα κρατούσε, τις ώρες που εσύ εργαζόσουν; -Η μητέρα μου. Και ξέρεις πώς τους περνούσα τα μηνύματα για οτιδήποτε ήθελα να αποφύγουν; -Πώς; -Τους τα έγραφα σε κασέτα. Από τον καιρό που ήταν μωρά, έγραφα κάθε μέρα κάτι στην κασέτα, την έδινα στη μητέρα μου και της έλεγα να τους βάζει να την ακούνε. Έτσι δεν ένιωθαν πολύ την απουσία μου. Αυτό γινόταν επί δεκαεπτά χρόνια. Ότι μήνυμα ήθελα να τους περάσω, το παρουσίαζα πως το είχα ακούσει στο κομμωτήριο. Για τα ναρκωτικά, ας πούμε, τους έλεγα πως είχε έρθει μία πελάτισσα στο μαγαζί, που ήταν πολύ πικραμένη, γιατί το παιδί της είχε μπλέξει με κάποιους φίλους, που τον παρέσυραν στα ναρκωτικά" ή άλλοτε πως γνώρισα κάποιο κορίτσι, που έμπλεξε με κάποιο αγόρι και έμεινε έγκυος και από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη τής προέκυψαν πολλά δυσεπίλυτα προβλήματα. Όταν μεγάλωσαν, δεν πήγαιναν στη γιαγιά τους, αλλά προτιμούσαν να καθίσουν σπίτι να διαβάσουν. Τους έλεγα πως, όταν έρθει ο πατερούλης, έπρεπε να του σερβίρουν το φαγητό, να τον περιποιούνται, αφού εκείνος αγωνίζεται για μας, γιατί μας αγαπάει πολύ. Έτσι, κάθε μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, θα έβαζαν πρώτα να ακούσουν το μήνυμα της μαμάς. -Συγγνώμη. Όλα αυτά πώς τα άντεχες; -Σου είπα: Την πίκρα μου τη μοιραζόμουν με το Θεό, γι' αυτό και άντεχα. Αν συζητούσα με κάποια φίλη τα προβλήματά μου, σίγουρα θα είχα χωρίσει. Άκου τη συνέχεια, για να δεις την κατάληξη. -Είμαι όλη αφτιά! Ακούω. -Λοιπόν! Επί δεκαεπτά χρόνια, διακοπές πήγαινα μόνη με τα παιδιά μου. Εκείνος δεν ήρθε ποτέ, με όσα παρακάλια κι αν του έκαναν τα παιδιά. Μια χρονιά, γυρνώντας από τις διακοπές μας, βρήκα μια κασέτα στο κομοδίνο μου, που έγραφε πάνω «Σ' αγαπώ». Παραξενεύτηκα! Τι κασέτα ήταν αυτή; Σκέφθηκα πως θα ήταν για τη φιλενάδα του. Όταν το βράδυ κοιμήθηκαν τα παιδιά, έβαλα να την ακούσω. Εδώ γέλασε. -Γιατί γελάτε; τη ρώτησα περίεργα. -Γιατί η κασέτα ήταν γραμμένη από τον άνδρα μου για μένα! -Τι έλεγε η κασέτα; -Πριν σου πω τι έλεγε η κασέτα, θα σου πω τι έκανε πριν. -Τι έκανε; -Είχε μαλώσει άσχημα με τη φιλενάδα του και χώρισαν. Πήγε σπίτι και κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο των παιδιών. Γνώριζε πως τους γράφω κασέτες, πήρε μια στην τύχη και την άκουσε. Κι ύστερα κι άλλες... Έτσι άκουσε τι έλεγα στα παιδιά και συγκινήθηκε. Πήρε λοιπόν και αυτός μια κασέτα και μου έγραψε: «Συγχώρεσε με για ότι σου έχω κάνει. Τώρα καταλαβαίνω πόσο πολύ σ' έχω πληγώσει, πόσο πολύ σ' έχω ταπεινώσει. Και εσύ ούτε μία άσχημη κουβέντα δεν είπες ποτέ, πάντα τρυφερή και γλυκιά μαζί μου. Άκουσα μερικές κασέτες σου, που μιλάς στα παιδιά μας. Δεν με κατηγόρησες ποτέ. Μόνο καλά λόγια έβγαιναν από τα χείλη σου. Τώρα κατάλαβα γιατί μ' αγαπούν τόσο πολύ τα παιδιά μας. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με, και σου υπόσχομαι, ότι σου στέρησα όλα αυτά τα χρόνια, να σου τα δώσω απλόχερα από εδώ και πέρα. Θα είσαι η βασίλισσα της καρδιάς μου. Σε παρακαλώ, συγχώρεσε με. Αυτή την ώρα που σου μιλάω, πίστεψέ με πως αισθάνομαι πολλή αγάπη για σένα, μου λείπεις. Σ' αγαπώ». Ακούγοντάς τα όλα αυτά, ένιωσα όμορφα, δυσκολευόμουν όμως να τα πιστέψω. Στη σκέψη μου ήρθαν, σαν κινηματογραφική ταινία, όσα μου έκανε και όσα μου έλεγε. Έτσι με πήρε ο ύπνος. Όταν γύρισε το βράδυ, τον άκουσα, μα δεν σηκώθηκα, όπως έκανα πάντα, για να του βάλω φαγητό. Έκανα πως κοιμόμουν. Εκείνος ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου, σιγά-σιγά, για να μη με ξυπνήσει και με πήρε αγκαλιά, για πρώτη φορά στα δεκαεπτά μας χρόνια. Και όχι μια απλή αγκαλιά, αλλά πολύ τρυφερή... Με φίλησε απαλά στην πλάτη και ψιθύρισε: «Συγχώρεσε με, σ' αγαπώ!» Από εκείνη την βραδιά η ζωή μου άλλαξε τελείως. Ο Δημήτρης έγινε άλλος άνθρωπος... Τρυφερός, στοργικός, δεν μου χάλασε ποτέ χατίρι. Με λίγα λόγια γίναμε οικογένεια. Να ξέρεις πως στη ζωή, όταν αγωνίζεσαι, θα χάνεις μάχες, μα στο τέλος τον πόλεμο εσύ θα τον κερδίσεις.
Και κάτι άλλο: Χωρίς πίστη στον Θεό, δεν έχεις όπλα να παλέψεις!

πηγή http://1myblog.pblogs.gr/2011/07/h-nikh-ths-kalosynhs-kai-ths-ypomonhs.html

,

,

Joey, το θαύμα: Το αγόρι που αρνήθηκε να πεθάνει !

...

Η Kristen Page ξύπνησε ξαφνικά κατά τη διάρκεια μιας ζεστής νύχτας του Μάη, νιώθοντας μούσκεμα. Λίγους μήνες νωρίτερα , η μητέρα τριών παιδιών φοβόταν να κάνει τεστ εγκυμοσύνης όταν είχε καθυστέρηση. Η Kristen είχε φτάσει στα όριά της με τα ζωηρά παιδιά της, ηλικίας 2 έως 7 ετών, αλλά ο άντρας της Matt την ενθάρρυνε λέγοντας της πως «μαζί θα βρούμε λύση, θα τα καταφέρουμε» .

Η Kristen κουνούσε σθεναρά τον Matt για να ξυπνήσει. Τώρα, δεκατριών εβδομάδων έγκυος, είχε αποδεχθεί με χαρά τη νέα ζωή μέσα της, καθώς αναρωτιόταν συγχρόνως το τι μπορεί να φέρει αυτό το μικρό στην οικογένεια τους. «Τα νερά μου πρέπει να έσπασαν», ψιθύρισε με πανικό.
«Είσαι σίγουρη πώς απλά δε βράχηκες;», απάντησε ο Matt μισοκοιμισμένος.
Στο τηλέφωνο ο γιατρός της Kristen τη συμβούλεψε να επισκεφτεί το νοσοκομείο το πρωί για μια εξέταση. Της είπε πως τόσο μικρό το μωρό δε θα μπορούσε να επιβιώσει χωρίς αμνιακό υγρό. Ενας υπέρηχος αποκάλυψε πως δεν υπήρχε καθόλου αμνιακό υγρό, αλλά προς έκπληξη όλων, η καρδιά του μωρού χτυπούσε ακόμη. Ο γιατρός είπε στην Kristen πως το μωρό της θα πέθαινε και της υπέδειξε να πάει στο σπίτι της να ξεκουραστεί, να προσευχηθεί και να περιμένει το μωρό να «φύγει».
Λίγες μέρες αργότερα, η Kristen επέστρεψε για έναν ακόμα υπέρηχο.
Προς έκπληξη όλων πάλι, το μωρό ήταν ακόμη ζωντανό, με πολύ δυνατό παλμό.
Ενας άλλος γιατρός από την αρχή είπε στους γονείς πόσο φριχτή ήταν η κατάσταση. « Χωρίς υγρό, δεν υφίστανται πνεύμονες, άρα και ζωή», είπε και παρότρυνε την Kristen και τον Matt να προχωρήσουν σε έκτρωση ωστέ να αποφύγουν την αυξημένη πιθανότητα σοβαρής μόλυνσης.
Λίγες μέρες αργότερα, ένας ειδικός σε εγκυμοσύνες υψηλού κινδύνου, είπε στους γονείς ρητώς πως η εγκυμοσύνη θα τερματιστεί μόνη της. Ο ειδικός συμβούλεψε τους γονείς να προχωρήσουν σε έκτρωση, υποδηλώνοντας το γεγονός πως αν θα περίμεναν να αποβάλλει, θα ήταν αβάσταχτο για την Kristen, οπότε θα έπρεπε αμέσως να επιλέξουν τη διαδικασία διαστολής και απόξεσης (D&C).
Διανύοντας τη 16η εβδομάδα εγκυμοσύνης, η Kristen πήγε να δει έναν διαφορετικό ειδικό. Άλλος υπέρηχος έδειξε δυνατό παλμό. Το μωρό ευημερούσε. Ο ειδικός είπε στην Kristen πως γινόταν άδικη στον άντρα και τα παιδιά της, αν θα τους άφηνε χωρίς σύζυγο και μητέρα αντίστοιχα, και όλα αυτά για χάρη ενός παιδιού το οποίο δε θα επιβίωνε παραπάνω από μία μέρα. «Η μόνη σου επιλογή είναι να τερματίσεις την εγκυμοσύνη», είπε. Η Kristen και ο Matt έφυγαν δακρυσμένοι, ισοπεδωμένοι από τη θλιβερότητα της κατάστασής τους.
Ερευνες στο διαδίκτυο τους έκαναν περισσότερο μελαγχολικούς. Οπου κι αν έψαξαν, βρήκαν πως τα μωρά χωρίς αμνιακό υγρό, έχουν μηδέν τοις εκατό πιθανότητες επιβίωσης. Μην έχοντας τίποτα να χάσουν, η Kristen και ο Matt να αφήσουν τον έλεγχο στο Θεό. Είπαν πως ο Θεός θα έπαιρνε το πολύτιμο μωρό τους, όποτε Αυτός θα επιθυμούσε.
«Νιώσαμε πως δεν είχαμε ελπίδα, κι όμως ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, βρήκαμε τη δύναμη απλά να πούμε «ας είναι», και να αφήσουμε αυτό που ήταν σίγουρο πως θα γίνει(τουλάχιστον στα μάτια μας), να γίνει», είπαν.
«Αν Αυτός τον ήθελε, τότε θα ένιωθα ήρεμη ξέροντας πως θα ήταν επιλογή του Θεού και όχι δική μου», είπε η Kristen.
Η μικρότερη ηλιαχτίδα ελπίδας έσπασε το σκοτάδι, όταν οι γονείς πληροφορήθηκαν για το Οικογενειακό κέντρο Tepayac στο Fairtax της Virginia, όπου οι γιατροί πιστεύουν στο δικαίωμα γέννησης όλων των παιδιών, παρά κάποιες φριχτές προγεννητικές συνθήκες. Εδώ ήταν που η Kristen και ο Matt βρήκαν υποστήριξη για τη απόφαση τους να αφήσουν το Θεό να χειριστεί την εγκυμοσύνη.
Την 17η βδομάδα, η θλιβερή κατάσταση δεν είχε αλλάξει, αλλά αψηφώντας όλες τις ιατρικές προσδοκίες, ένας υπέρηχος έδειξε ένα μωρό που ευημερούσε, που φαινόταν απλά να ξεκουράζεται ήρεμα στη μήτρα της Kristen. Η Kristen μπήκε σε αυστηρό πρόγραμμα ξεκούρασης στο κρεβάτι, εξαιρουμένων των εβδομαδιαίων επισκέψεων στο ιατρικό κέντρο για τις απαιτούμενες εξετάσεις. Οι εβδομάδες πέρασαν. Σε κάθε υπέρηχο η Kristen περίμενε να ακούσει τα νέα που φοβόταν περισσότερο αλλά το μικρό δεν άφηνε την ευκαιρία για να ζήσει. «Κάθε μέρα έκλαιγα γιατί σκεφτόμουν πως έμενα ξαπλωμένη μόνο και μόνο για να ζήσει το μωρό λίγες ώρες ή δυο μέρες το πολύ», είπε η Kristen.
Την 26η εβδομάδα, η Kristen μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Fair Oaks, μια ώρα μακριά από τον άντρα της και τα παιδιά της, όπου την παρακολουθούσαν συνεχώς, της παρείχαν διάφορα φάρμακα και την ειχαν σε ορό.

Το μωρό συνέχιζε να ακμάζει.

Στις 32 εβδομάδες και 3 μέρες, ο παλμός του μωρού ξαφνικά άλλαξε. Οι γιατροί υποψιάστηκαν πως το μωρό υποφέρει άδικα, αλλά περίμεναν ακόμη μια μέρα πριν να κάνουν ο,τιδήποτε. Ενας υπέρηχος την επόμενη μέρα έδειξε πως το μωρό ήταν σε λήθαργο και έιχε αρρυθμίες. Η Kristen ετοιμάστηκε αμέσως για επείγουσα επέμβαση καισαρικής τομής. Φοβήθηκε πως θα έχανε το μωρό. «Το ήξερα πως μέσα μου ήταν ασφαλής, αλλά έξω δε θα μπορούσε να αναπνεύσει. Προσευχήθηκα στο Θεό να μας δώσει δύο μέρες με το μωρό μας ώστε να του πούμε πόσο πολύ τον αγαπάμε». Το μωρό βγήκε από τη μήτρα εντελώς μελανιασμένο. Ο άντρας της Kristen έκοψε τον ομφάλιο λώρο. Ολοι ήταν προετοιμασμένοι για το χειρότερο όχι όμως για αυτό που θα ακολουθούσε. «Τότε ακούσαμε τις κραυγές», είπε ο Matt – τις πιο όμορφες, συγκινητικές κραυγές ενός παιδιού που φωνάζει τη μαμά του.

Ο Joseph Charles Page, γεννήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2006, 8 εβδομάδες πρόωρα. «Με άφησαν να τον δω και τον Matt να τον κρατήσει για πολύ λίγο, και αμέσως τον πήραν», είπε η Kristen. Το μωρό είχε αέρα ανάμεσα στα πνευμόνια και το θώρακα (pneumothorax), καταρρευση ενός πνεύμονα και χρειαζόταν χορήγηση οξυγόνου. Είχε επίσης πρόβλημα στο δεξί του πόδι, πιθανόν επειδή ήταν ξαπλωμένος πάνω του, κατά τη διάρκεια που η Kristen ήταν στο κρεβάτι.
Ο Joey πέρασε συνολικά 7 εβδομάδες στη μονάδα εκτενής φροντίδας νεογνών και αφού υποβλήθηκε σε εκτεταμένες εξετάσεις, βγήκε από το νοσοκομείο υγιής.
«Είναι γερός, αστείος και τόσο υπέροχος. Φέρνει την περισσσότερη χαρά σε όλους μας», είπαν οι γονείς του. «Είναι τόσο ευτυχισμένος μαζί μας. Ο αδερφός του και οι αδερφές του τον λατρεύουν». Η Kristen και ο Matt πιστεύουν πως ο γιός τους δεν είναι «τίποτα λιγότερο από άνα θαύμα». Οι ευτυχισμένοι γονείς ξέρουν τώρα πια με βεβαιότητα πως κανείς στον κόσμο δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον. «Τα αποδεικτικά στοιχεία μπορεί να δείχνουν μοιραίας διάγνωσης, αλλά τελικα ο Θεός αποφασίζει . Είναι εκτός ανθρώπινου ελέγχου».

«Κοιτάζουμε τον Joseph καθημερινά και ευχαριστούμε το Θεό που επέλεξε να τον κρατήσουμε. Είναι ευλογία και ένα πολυαγαπημένο μέλος της οικογένειάς μας. Ολοι ξέρουμε πως είναι ιδιαίτερος. Ακόμα φαίνεται το βαθούλωμα στο πρόσωπό του από την πίεση που υπέστη και η μύτη του είναι κάπως επίπεδη». «Αλλα ειλικρινά μόνο εμείς το καταλαβαίνουμε».

Ο Joseph, 5 ετών τώρα, πρόσφατα ξεκίνησε στα προνήπια, όπου οι δάσκαλοι του, είπαν στην Kristen πως πρέπει να σταματήσει να τον κακομαθαίνει και να του υποβάλλει τις απαιτούμενες συνέπειες για τις πράξεις του. Η Kristen λέει πως ο Joey είναι το αντίθετο του «σοβαρού» παιδιού και πως είναι συνεχώς «χαζούλης».

Αναδημοσίευση από Ιστοσελίδα " Πενταπόσταγμα "

,